Globalizazioak milioika lagun atera zituen pobrezia gorritik, baina aro post-industrialeko gaixotasun ez transmitigarrien eraginpean utzi ditu (diabetesetik hasi eta bihotz-hodietako gaixotasunetaraino), halakoak tratatzeko baliabiderik ez duten herrialdeetan.

Paradoxa horien azpian bada beste bat: ikerketa medikoaren zati handiena ekonomia aberatsetan egiten da, baina munduko karga sanitarioaren zati handiena diru-sarrera baxu eta ertainak dituzten herrialdeena da. Baliabideen banaketa horretan, bada inefizientzia lotsagabe bat (baita ezmorala ere), gehien behar dituztenentzako osasun konponbideak garatzea eragozten duena.

Egia da kapitala eta konponbideak herrialde aberatsetatik pobreetara zuzenean eramatea baliagarri izan zela munduko garapenaren lehenengo arazoei aurre egiteko. Aipa litezke, esaterako, lehen hezkuntzako eskolaratzea handitzeko programak, eta osasun publikoari dagokionez, txertatze kanpaina masiboak.
Baina garapenak arazo berriak ekarri ditu, eta horiek ez dira hain erraz konponduko, adibidez, hezkuntzaren kalitatea edota sendatu daitezkeen gaixotasunek eragindako haurren heriotzak. Arazo horiek gainditzeko gaitasun iraunkorrak sortu behar dira herrialde pobreetan, eta herrialde aberatsek beren ezagutza transmititu behar diete, askoz parte-hartze aktiboagoa izan dezaten konponbideen garapenean.
Bestela esanda, berrorientatu egin behar dira osasun publikoan egiten diren estrategia eta inbertsio globalak, herrialde aberatsen eta pobreen arteko desberdintasun estrukturalak murrizteko, bai ikerketa medikorako gaitasunari dagokionean eta baita ere osasun publikoko programen inplementazioan. Misio hori (nire iritziz lehentasunezko helburu izan behar lukeena nazioarteko osasun arloarentzat) betetzeko, funtsezkoa izango da hainbat erakunderen ekarpena (esaterako, egoitza Bangladesheko Dhaka hirian duen Gaixotasun Diarreikoen Ikerketarako Nazioarteko Zentroa, nire lantokia).

elpais.com