Eten hori arintzeko zubi bat izan liteke oinarrizko errenta. Funtsean, ordainketa unibertsal bat da (komunitate bateko kide guztientzat), baldintzarik gabea (aberastasuna eta diru-sarrerak kontuan hartzen ez dituena) eta mugagabea denboran. Baina konta ezin ahala eredu daude proba-fasean daudenak Finlandian, Kenyan, Indian, Utrechen, Namibian edota Bartzelonan. Entsegu eta akats bidez osatzen den neurri bat da.

Finlandiako esperimentuaren lehen emaitzek (langabetu talde bati hilean 560 euro ematea, baldintzarik gabe, 2017 eta 2018 bitartean) argi-itzalak erakusten dituzte. Enplegagarritasuna ez zen hobetu, baina bai autoestimua, osasuna eta itxaropena. Etxean diruren bat sartuko dela ziur jakiteak ematen duena,alegia. Hori baino hurbilago, Espainian, oraindik ez dauzkagu eskuartean Bartzelonan eginiko probaren ondorioak, non pobrezia kronikoa duten auzoetako 1.000 familia inguruk 568 euroko errenta jasotzen baitute batez beste hilean. Daniel Raventós-ek (doktorea Ekonomi Zientzietan eta Oinarrizko Errenta Sareko presidentea) lehen aurkikuntzetako bat jakinarazi du:“ikusten ari gara osasun mentala hobetu egin dela”.

elpais.com