Gizakiak bizitza osoan berritu izan ditu gastatu, hautsi edo hondatu zaizkion gauzak. Beti birmoldatu, leheneratu, berregin, konpondu eta adabakitu izan ditu erabilpenagatik edo istripuengatik narriatutakoak. Dena berritu izan du hasieran zuen funtzioa berreskuratzeko. Eta ez du ezer botatzen -ez objektu sinpleak, ez hain sinpleak ez direnak- guztiz suntsitu arte. Dena gorde eta berrerabili izan du.

Birtualtasun digitalak ere eragin zuzena du edukitzaren mentalitatean. Eboluzio naturalak gure ingurunea arretaz zaintzera eraman gaitu, esparru hori markatzea hil ala bizikoa izan baita gure biziraupenerako. Eta markatzeko moduetako bat da okupatzea. Hala, toki bat behar izaten dugunez geure objektuak jartzeko, objektu horiek edukitze hutsa lagungarri da esparruaren jabe egiteko. Toki batean bizi nahi dugunean, logela bat bakarrik izanik ere, geure egiten dugu, geure objektuekin betetzen dugu, nahiz eta gauza txikiak izan. Horixe da gure marka uzteko modua. Gainera, ez zaigu gustatzen inork aldatzea, inbasiotzat hartzen dugu eta.

Kontua da birtuala den orok ez duela espaziorik, eta horrek edukitzaren sentsazioa kentzen digula. Birtuala ispiluaren beste aldean dago, ezin da ukitu, eta ezin du espazio bat hartu gure esparrua markatzeko. Aldiz, objektu materialek betetzen dute funtzio hori, eta horregatik ematen digute edukitzearen sentsazioa.

elpais.com