Hegal iraultzaile hori ehunka pieza ñimiñoz eginiko gelaxkaz osatuta dago eta pieza horiek deformatu egiten dira hegazkinaren biraketa eta maniobrak kontrolatzeko

NASAren hegalek ez dute behar azalera mugikor bereizirik (aleroiak) hegazkinaren biraketa eta inklinazioa kontrolatzeko; egituran osagai zurrunak eta malguak nahasten dituen muntaketa-sistema berriari esker, hegal osoa edo zati batzuk deformatu egiten dira. Azpi-multzo txiki horiek torloju bidez lotzen zaizkio elkarri eta sareta ireki eta arin baten moduko egitura bat osatzen dute. Gero, egituraren antzeko polimerozko geruza fin batekin estaltzen da dena.

Emaitza da hegal bat, metalezko edo compositezko ohiko hegalak (beira, karbono, boro edo zeramika zuntzak) baino askoz arinagoa eta, baita ere askoz eraginkorragoa energiaren erabilpenari dagokionez. Nola egiturak pospolo-buruen antzeko milaka triangelu txiki dituen, azaleraren zati handiena espazio hutsak dira eta horrela sortzen da “metamaterial” mekaniko bat, elkarrekin konbinatzen dituena gomaren antzeko polimero baten zurruntasun estrukturala eta aerogel baten arintasun handia eta dentsitate baxua. Hegalaren eraikuntzan aplikatutako ikuspegi berri honek malgutasun handiagoa eman diezaioke etorkizuneko hegazkinen diseinuari eta fabrikazio prozesuari, eta ikerlariek dagoeneko probatu dute NASAren haize-tunel batean.

elpais.com